LogoTitle
Έξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες Εκτύπωση E-mail
Τετάρτη, 13 Ιανουαρίου 2010 16:41

pol_xoros_pittaki02Βράδυ Τετάρτης. Πάμε στο θέατρο Ιλίσια για την παράσταση «Έξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες». Ψιλοβρέχει .....αλλά στο θεατράκι της οδού Παπαδιαμαντοπούλου 4 γίνεται το αδιαχώρητο!! Άνθρωποι κάθε ηλικίας !!!  Η αυλαία ανοίγει.

Το διαμέρισμα της Λίλυ Χάρισον είναι λιτό, μυστηριώδες ίσως και λίγο μουντό, καταθλιπτικό με μια μελωδία σουίνγκ να πλανάται στο χώρο. Χτυπά το κουδούνι και η Λίλυ Χάρισον (Ρένη Πιττακή) μια ώριμη γοητευτική μοναχική γυναίκα συναντιέται με  το Μαϊκλ Μινέτι (Κώστας Κάππας) έναν περιθωριακό, νεαρό «δάσκαλο χορού» που τον έχει προσλάβει για να της παραδώσει μαθήματα χορού. Δύο άνθρωποι από διαφορετικούς κόσμους, διαφορετικές γενιές και νοοτροπίες!

Η σύγκρουση αυτών των δύο τόσο διαφορετικών ανθρώπων είναι αναπόφευκτη από την πρώτη στιγμή και συνεχίζεται σε κάθε τους συνάντηση-μάθημα χορού. Όμως η υπέροχη μουσική και ο χορός τους φέρνει κοντά, διασκεδάζουν μαζί και σιγά-σιγά ανακαλύπτουν ότι έχουν περισσότερα κοινά από όσα στην αρχή νόμιζαν. Η μοναξιά και ο πόνος που κρύβουν επιδέξια μέσα τους αναδύεται και τα μαθήματα χορού γίνονται πλέον πρόσχημα για δύο ανθρώπους που λαχταρούν την ανθρώπινη επαφή.

 

Και έτσι καθώς τα μαθήματα χορού συνεχίζονται, μια ιδιότυπη φιλία δημιουργείται μεταξύ τους. Η ατμόσφαιρα του έργου διαπνέεται από μια μελαγχολία. Μοναξιά, ανθρώπινη επαφή, χορός...... τρεις έννοιες που χαρακτηρίζουν την παράσταση! Το τέλος της παράστασης αισιόδοξο, λυτρωτικό , γεμάτο ελπίδα..........

 

Τελικά η ανθρώπινη επαφή είναι το πιο αναγκαίο πράγμα στον κόσμο! Κοιτάξτε τους ανθρώπους γύρω σας λίγο πιο προσεκτικά με διάθεση για επικοινωνία και συντροφικότητα!! Μπορεί ένας από αυτούς να είναι η απροσδόκητη συνάντηση που μαζί θα ανακαλύψετε το νόημα της ζωής!!!

 

pol_xoros_pittaki_tnΤελειώνοντας η παράσταση δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στην διάθεση να πάμε στα καμαρίνια και να μιλήσουμε με τη κ. Ρένη Πιττακή. Μια ευγενική, φιλικότατη, γοητευτική και ταυτόχρονα δυναμική γυναίκα που επί πολλά χρόνια έχει μια κυρίαρχη παρουσία στη θεατρική σκηνή. Πρόθυμα φωτογραφήθηκε μαζί μας και μια ζεστή κουβεντούλα ξεκίνησε.

 

 

Οι χορευτικές σας επιδόσεις μας εντυπωσίασαν. Τι είναι για σας ο χορός γιατί από το αποτέλεσμα φαίνεται ότι δεν είναι κάτι καινούργιο για σας.

Ο χορός είναι η ανάσα, η έκφραση. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου χόρευα. Χόρευα πολύ. Επειδή ήταν αξιωματικός ο πατέρας μου γυρνάγαμε. Στη Θεσσαλονίκη θυμάμαι να χορεύω σε κάτι πίστες στη Μηχανίωνα. Θυμάμαι να χορεύω σε λέσχες αξιωματικών, όλους τους χορούς, τα πάντα από τον αυτοσχεδιασμό με τη μουσική του παιδιού μέχρι μετά ότι ήταν οι χοροί των μεγάλων, τα βάλς και τα ταγκό... Μετά όταν μεγάλωσα έφηβη στα πάρτι και στα κλάμπ χόρευα όλους τους χορούς της μόδας, τσα-τσα, ροκ, τουιστ...Μου άρεσαν και οι δημοτικοί χοροί που μαθαίναμε στο Αρσάκειο, το Τοσίτσειο, ως γνήσια ελληνόπαις. Μου άρεσαν ιδιαίτερα ο πεντοζάλης και το τσάμικο. Μετά μου δόθηκε η ευκαιρία στο θέατρο. Στη διαδρομή μου σε αυτό έχω σταθμούς χορευτικούς, είναι το ροκ εντ ρολ στον «Ήχο του όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη, είναι η «Αηδόνα» στην Επίδαυρο και άλλα. Όπου χορός εγώ μέσα!

 

Η πρώτη θεατρική παράσταση που κάνατε είχε σχέση με το χορό?

Πριν ακόμα τελειώσω τη σχολή, στο τρίτο έτος μπήκα στο χορό των «Ορνίθων....... Κύκνοι, Παντεπόπτης», aργότερα «Επίθεση» και «Αηδόνα». Κάναμε πολλές περιοδείες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ο ηθοποιός έχει όργανα και υλικά του το σώμα του και τη φωνή του.

 

Ποια ήταν η αφορμή που σας δόθηκε για να παίξετε το έργο αυτό?

Το κείμενο αυτό είχε τα στοιχεία που είχα εγώ πολύ μεγάλη ανάγκη μετά από κάποιους ρόλους πολύ της βυθοσκόπησης όπως το «Not I!» του Μπέκετ ή η Κλαίρ που είχα κάνει στις «Δούλες», πολύ σκληρά έργα. Έψαχνα για ένα τέτοιο έργο που να μπορεί με ένα ανάλαφρο τρόπο να πει κάποια πράγματα. Αυτό βγαίνει και στο κείμενο. Και αυτή η δική μου ανάγκη ήρθε και εκφράστηκε και ακούμπησε απέναντι στον κόσμο και ήρθε πίσω, ανταποδόθηκε. Χρωστάω μεγάλη χάρη στον Πέτρο τον Ζούλια που μου το πρότεινε.

Το έργο είναι σύγχρονο. Είναι γραμμένο το 2003, ναι είναι σύγχρονο.

 

Όμως οι χαρακτήρες και η συμπεριφορά των δύο ανθρώπων της παράστασης είναι διαχρονικοί θα μπορούσε να πει κανείς. Η μοναξιά η ανθρώπινη, οι ιδιαιτερότητες είναι πάντοτε. Βέβαια κάποτε υπήρχε ο θεσμός της οικογένειας που ερχότανε να καλύψει τέτοιες καταστάσεις. Μια γυναίκα δεν έμενε μόνη, έμενε με τους γονείς της, τα παιδιά της..... Δεν είναι ίδια η έκφραση πια. Οι άνθρωποι είναι ίδιοι, η μοναξιά είναι. Απλώς τώρα οι άνθρωποι μένουν μόνοι πολύ περισσότερο, μέσα στις μεγαλουπόλεις. Πάντοτε οι ιδιαιτερότητες κρυβόντουσαν. Τώρα έχουμε μια κυρία η οποία είναι μόνη, δεν δουλεύει έχει τις άμυνες της, έχει πεθάνει ο άντρας της.... κρύβεται....αμύνεται. Ακόμα σήμερα οι άνθρωποι αμύνονται μέσα σε ένα κοινωνικό status. Υπάρχουν βέβαια πράγματα τα οποία εκφράζονται αλλιώς. Δηλαδή βλέπουμε στο χώρο και ανθρώπους , οι οποίοι έχουν το θάρρος και δηλώνουν την ιδιαιτερότητά τους και προχωρούν και τα καταφέρνουν. Άλλοι βέβαια έχουν πόλεμο. Κάποια χρόνια πριν δεν μπορούσε μια κυρία καθώς πρέπει να πάει με το φίλο της τον γκέι σε ένα πάρτι! Τώρα όχι ότι η προκατάληψη έχει εξαλειφθεί εντελώς αλλά υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία. Το συγκεκριμένο έργο έχει να πει κάτι για αυτές τις καταστάσεις. Ναι, για αυτές τις καταστάσεις μιλάει. Είναι δυο άνθρωποι που είναι προκαταλλειμένοι, κουμπωμένοι..... όλοι μας είμαστε. Επειδή υπάρχει μεταξύ τους μια χημεία σωστή σιγά-σιγά οι ασπίδες πέφτουν, γίνονται φίλοι.....οικογένεια !Από εκεί που κανείς δεν το περιμένει! Είναι η ελπίδα τελικά... Η δυνατότητα. Δεν θα το έλεγα ελπίδα, κάπου υπάρχει η δυνατότητα για το καλύτερο. Όλες αυτές οι ανατροπές μέσα στο έργο, είναι βέβαια συνταγή, αλλά η ίδια η ζωή σου αποδεικνύεται ακόμα πιο απρόβλεπτη! Εκεί που είναι μαύρο κάτι ανοίγει. Εκεί που είσαι καλά έρχεται ανάποδα. Αυτοί είναι οι λόγοι που το έργο έχει αυτή την απήχηση.

 

Πείτε μας δυο λόγια για την συνεργασία σας με τον Κώστα Κάππα και τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης.

Πρώτα θα πω πάλι για τον Πέτρο τον Ζούλια γιατί ήταν πολύ σημαντική η επιμονή του να συνεργαστούμε, χρόνια τώρα που έφερνε διάφορα κείμενα και κάποια στιγμή να που ήρθε το κείμενο «Έξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες» που έδεσε πάρα πολύ....που «έκατσε». Έκατσε λοιπόν αυτό το έργο και ήταν πάρα πολύ ωραία συνεργασία γιατί είμαστε χρόνια φίλοι. Αποδείχθηκε ότι το ένστικτό μου που ήταν πολύ θετικό για αυτόν τον άνθρωπο, επιβεβαιώθηκε. Το ίδιο θα έλεγα και για την Αναστασία Αρσένη. Είχαμε πολλά χρόνια να συνεργαστούμε με την Αναστασία και το χάρηκα πολύ. Ήταν μία συνάντηση με ανθρώπους που είμαστε γνωστοί και μου άρεσε πολύ που συνεργαστήκαμε και πάλι.

Ο Κώστας ο Κάππας είχε αρχικά κάποιες δυσκολίες, δεν είχε μεγάλη εμπειρία στο θέατρο, ο ρόλος του είναι πολύ δύσκολος, αλλά όπως είδατε τελικά τα κατάφερε μια χαρά γιατί είχε το ταλέντο και τη διάθεση και έτσι δημιουργήθηκε μεταξύ μας η κατάλληλη χημεία. Τώρα είμαστε φίλοι.

 

Έχετε σχέδια για την επόμενη παράστασή σας?

Είναι η δεύτερη χρονιά που παίζεται το έργο αυτό αλλά υπάρχει ένα κείμενο που σκοπεύει να κάνει ο Λευτέρης ο Βογιατζής και είναι του γνωστού συγγραφέα, ποιητή και μεταφραστή Δημήτρη Δημητριάδη. Λέγεται «Ο Τόκος». Βέβαια και να μην υπάρξει κάτι.....μπορώ να καθίσω στο σπίτι μου ........είμαι «συνταξιούχος». Ποτέ δεν έκανα το θέατρο για το θέατρο. Πόσο μάλλον τώρα. Είσαστε πολλά χρόνια στο Θέατρο! Έχω βγει σε πρωταγωνιστικό ρόλο το 1967. Σκεφτείτε λοιπόν......

 

Η ώρα πέρασε ευχάριστα, φιλικά αλλά και πολύ γρήγορα! Σε λίγο η παράσταση αρχίζει και η Ρένη Πιττακή ως Λίλυ Χάρισον είναι έτοιμη να χορέψει, να ξεδιπλώσει σαν χαλί τα συναισθήματά της και να μοιραστεί με τον νεαρό περιθωριακό χορευτή Μαίκλ Μινέτι (Κώστα Κάππα) τον πόνο και τη χαρά της.

 

Το έργο συνεχίζει να παίζεται στο θέατρο ΙΛΙΣΙΑ «ΜΙΜΗ ΝΤΕΝΙΣΗ» - Β΄ ΣΚΗΝΗ (ΒΟΛΑΝΑΚΗ) Παπαδιαμαντοπούλου 4, Ιλίσια και έχει διάρκεια 120΄.

Ώρες παραστάσεων: Απογευματινή: Κυρ. 7:30μ.μ. Βραδινή: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή 9:30μ.μ. και Σάββατο. 9:00μ.μ.. Εισιτήριο 23 ευρώ, Φοιτητικό 10 ευρώ.

 

Σημαντηράκη  Θηρεσία

Πολιτικός Μηχανικός Ε.Μ.Π.