την 1η Μαρτίου 2015, στις 7:30μμ στο Λύκειο της Λεοντείου Νέας Σμύρνης

Ο Μάρτιος περιλαμβάνει την Ημέρα της Γυναίκας (8 Μαρτίου), που είναι μια καλή αφορμή για να προβληματιστούμε πάνω στα θέματα της Ισότητας των Φύλων και γενικά των ανθρώπινων δικαιωμάτων που κατά παράδοξο τρόπο καταπατώνται πολύ συχνότερα και πιο κατάφορα από ότι θα περίμενε κανείς στην εποχή μας.

Με αυτό το σκεπτικό το ΔΣ της ΕΔΕΜ σας προσκαλεί την 1η Μαρτίου 2015, στις 7:300μμ, να παρακολουθήσουμε μαζί την παράσταση 'Blue Stockings', μια πρωτοβουλία των μαθητών, αποφοίτων και καθηγητών του Λυκείου της Λεοντείου Σχολής. Η παράσταση μας μεταφέρει στην εποχή που οι νέες γυναίκες διεκδικούσαν το δικαίωμα να σπουδάζουν και να παίρνουν πτυχίο  χωρίς να περιθωριοποιούνται από την κοινωνία. Το δικαίωμα των γυναικών στη μόρφωση αλλά και στην εξάσκηση επαγγέλματος δεν τίθονται υπό αμφισβήτηση στην κοινωνία μας - σε αντίθεση με τον εκφοβισμό που υφίστανται τα κορίτσια σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη - παρόλα αυτά ακόμα και στις μέρες μας υπάρχουν ισχυρά επαγγελματικά στερεότυπα που δυσκολεύουν τις γυναίκες να αναπτύξουν όλες τις δυνατοτητές τους. 

Η φρεσκάδα και ο ενθουσιασμός αυτής της παράστασης δίνει ώθηση σε μικρούς και μεγάλους για να αντιμετωπίσουν δυσκολίες και εμπόδια και να στηρίξουν τις επιλογές τους. Καθόλου ευκαταφρόνητο μήνυμα για όλους μας, κορίτσια και αγόρια, γυναίκες και άνδρες. Η είσοδος είναι ελεύθερη για όλους. Η παράσταση είναι στα Ελληνικά. Για αυτή την πρωτοβουλία το Λύκειο της Λεοντείου βραβεύτηκε από το Σύνδεσμο για τα Δικαιώματα της Γυναίκας με το βραβείο 'Αυρα Θεοδωροπούλου'.

Οι παραστάσεις ξεκινούν από τις 28 Φεβρουαρίου 2015 και κάθε Σάββατο και Κυριακή έως τις 15 Μαρτίου 2015 στις 7:30μμ στο Αμφιθέτρο του Λυκείου της Λεοντίου Νέας Σμύρνης (οδός Σοφούλη Θεμιστοκλή 2, πάρκιν από την οδό Βυζαντίου) και έχουν όλες ελεύθερη είσοδο. 

Λίγα Λόγια για το έργο από τη Συγγραφέα:

Στα μέσα του 18ου αιώνα, τα κορίτσια στην Αγγλία θεωρούνταν τυχερά αν κατάφερναν να σπουδάσουν έστω και στο ελάχιστο. Μερικές νεαρές κοπέλες από πλούσιες οικογένειες είχαν γκουβερνάντες, κάποιες παρακολουθούσαν μαθήματα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αλλά το πρόγραμμα σπουδών περιοριζόταν σε ‘γυναικεία μαθήματα’: ράψιμο, τέχνες, ίσως γαλλικά αν ήταν τυχερές, ενώ τα αγόρια των οικογενειών μάθαιναν άλγεβρα και μετέφραζαν τον Βιργίλιο από την ηλικία των επτά. 
Η κατάσταση αυτή άρχισε να αλλάζει όταν η Έμιλυ Ντέιβις, μια πρωτοπόρος εκπαιδευτικός, ξεκίνησε μια επιτυχημένη καμπάνια προκειμένου να συμπεριληφθούν σημαντικά μαθήματα και εξετάσεις στην εκπαίδευση των γυναικών. Κατόπιν, αφού κατόρθωσε να αλλάξει το πρόγραμμα σπουδών, έστρεψε την προσοχή της στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το 1869 ίδρυσε το πρώτο βρετανικό εσωτερικό κολέγιο για γυναίκες στο Χίτσιν, στην περιοχή Κέμπριτζσερ. Εκεί, σε μία αγροικία είκοσι μίλια από το Κέμπριτζ (απόσταση που εθεωρείτο ασφαλής), δημιουργήθηκε το πρώτο πανεπιστήμιο για γυναίκες. Είχε πέντε φοιτήτριες στις οποίες δίδασκαν όποιοι λέκτορες ήταν πρόθυμοι να διακινδυνέψουν τη φήμη τους και να διανύουν σαράντα μίλια σύνολο με το ποδήλατο για να υποστηρίξουν την προσπάθεια. Αλλά ήταν μόνο η αρχή. 
Μέχρι το 1896, το κολέγιο μεταφέρθηκε στο Γκέρτον, μόνο δύο μίλια από το Κέμπριτζ πάνω σε ένα λόφο. Όμως, παρόλο που τα κορίτσια παρακολουθούσαν το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα σπουδών με τους άνδρες, όταν τελείωναν επέστρεφαν στο σπίτι τους με άδεια χέρια. Ενώ οι άνδρες φορούσαν τα καπέλα και τις τήβεννους την ημέρα της αποφοίτησης, οι γυναίκες δεν είχαν το δικαίωμα να πάρουν πτυχίο. Η νέα διευθύντρια του Γκέρτον, Ελίζαμπεθ Γουέλς, με τη βοήθεια του εκπαιδευτικού προσωπικού του κολεγίου και τις φοιτήτριες, αποφασίζει τότε να ξεκινήσει μια καμπάνια προκειμένου να κερδίσουν τα κορίτσια δικαίωμα στο πτυχίο. Σε αυτό το σημείο αρχίζει το θεατρικό έργο. 
Όσο αφορά τα ίδια τα κορίτσια, υπάρχει η τάση να συνδυάζεται η Βικτωριανή εποχή με τη συντηρητικότητα, τη σεμνότητα και τους σωστούς τρόπους. Τα κορίτσια του Γκέρτον αντιδρούν σε αυτό το καθεστώς. Ενώ ακολουθούν τους κοινωνικούς κανόνες και τις ‘ετικέτες’, το πάθος τους και η φιλοδοξία τους είναι να ξεφύγουν από τους περιορισμούς της Βικτωριανής εποχής, να αποκοπούν από τις συνεσταλμένες μητέρες τους και να κινηθούν γρήγορα προς τον 20ο αιώνα. Είναι μαχητικές, αποφασισμένες να πετύχουν και θα επηρεάσουν σημαντικά την εποχή τους. 
Όσον αφορά τους άνδρες, θα ήταν πολύ εύκολο να υποθέσουμε ότι αυτοί που καταδικάζουν και δηλητηριάζουν την εκπαίδευση των γυναικών, όπως ο Μόντσλεϊ ή ο Λόυντ είναι απλά άκαρδοι μισογύνηδες. Αλλά δεν είναι έτσι. Αυτοί οι άνδρες εκπροσωπούν τις απόψεις που επικρατούν εκείνη την εποχή. Δεν είναι οι ‘κακοί’ της ιστορίας. Είναι ειλικρινά πεπεισμένοι ότι η υγεία της γυναίκας και το μέλλον της Βρετανίας βρίσκονται σε κίνδυνο.Προτείνω, για αρχή, να διαβάσετε το βιβλίο του Μόντσλεϊ ‘Sex in Mind and in Education’ πάνω στο οποίο βασίζονται κάποια κομμάτια του κειμένου καθώς και πολλά από τα συναισθήματα που εκδηλώνουν οι ήρωες του έργου.

Περισσότερα για την παράσταση σε προηγούμενο άρθρο ή στην ιστοσελίδα