'Το όνομά μου είναι Rachel Corrie' έτσι ονομάζεται η παράσταση που σκηνοθετεί η Μάνια Παπαδημητρίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου με θέμα στιγμιότυπα από τη ζωή της Rachel Corrie, από τα παιδικά της χρόνια, την εφηβεία της, πως ακολούθησε την παρόρμησή της και βρέθηκε ακτιβίστρια στη Γάζα ... 

(Τελευταίες παραστάσεις: Δευτέρα 3/5, Τρίτη 4/5, Κυριακή 9/5, Δευτέρα 10/5, Τρίτη 11/5)

Ποιά είναι η Rachel Corrie; Μια από τις απαντήσεις http://en.wikipedia.org/wiki/Rachel_Corrie 

 Μια πιο ζωντανή και συναισθηματική απάντηση δίνει η Δήμητρα Σύρου επί σκηνής καθώς μεταμορφώνεται σε μικρή Rachel και στη συνέχεια την παρακολουθούμε να αποκτά συνείδηση της αδικίας που την περιτριγυρίζει, αλλά και πιο μακριά, πολύ μακριά.

H Rachel Corrie επιλέγει τον πιο επικίνδυνο άθλο, το πιο αντιφατικό άλμα ... μια πολύ νέα γυναίκα, ένα κορίτσι, μια αμερικανίδα, μια εβραία ... να παλεύει για να μην γκρεμίζονται σπίτια ανθρώπων μιας άλλης κουλτούρας, άλλου θεού, άλλου κόσμου, σε ένα άλλο κόσμο, πολύ πιο μακριά από όσο θα μπορούσε κανείς μας να πάει, τόσο μακριά που μόνο στις ειδήσεις μπορούμε να δούμε, τόσο μακριά που ξεχνάμε ... Αλλά αυτή επιμένει με πίστη και αθωότητα που δεν έχουμε πια, με δύναμη και με κουράγιο που δεν έχουμε πια, με επιμονή και αγάπη που δεν έχουμε πια, με ελπίδα και αγωνιστηκότητα που δεν έχουμε πια. Χωρίς μάχες, χωρίς όπλα, αθόρυβα, ανθρώπινα ...

Έτσι για να μην έχουμε κανένα ελαφρυντικό,   

 Έτσι για να μην μένει σε μας καμιά δικαιολογία,

Έτσι για να γκρεμίσει κάθε στερεότυπο, φυλετικό, εθνικό, κοινωνικό, ιδεολογικό

Ήρθε λοιπόν η Rachel και μας πήρε από το χέρι και μας και την ακολουθήσαμε, και πήραμε και εμείς τις ίδιες αποφάσεις, και είδαμε την καταστροφή και το μίσος και δεν φύγαμε παρά μείναμε όπως έμενε αυτή, και νιώσαμε το φόβο και την απελπισία και δεν φύγαμε παρά μείναμε όπως έμενε αυτή, και είδαμε η μάχη να χάνεται και η μέρα να να μαυρίζει και δεν φύγαμε όπως έμενε αυτή ...

Μέσα στην παράσταση ένιωσα να αποκτά πραγματική υπόσταση το παράλογο σκηνικό που διαδραματίζονται όλα. Οι ψυχικές αντοχές και εναλλαγές που βίωνε η ίδια και όλοι οι εμπλεκόμενοι ήρθαν στην επιφάνεια και μας καθήλωσαν. Ισως για αυτό οι χαρούμενες φωτογραφίες της πραγματικής Rachel  από τα ντοκυμαντέρ -που φοβούνται μήπως διολισθήσουν στον συναισθηματισμό-επισκιάστηκαν μέσα μου από το γεμάτο απόγνωση βλέμμα της Δήμητρας Σύρου, που ήταν σαν να έβλεπε εκεί τα παιδιά να τρέχουν πανικόβλητα, τα σπίτια να γκρεμίζονται και αίμα και πένθος να απλώνονται παντού. Το έργο δεν έχει happy end, ούτε καν την αρχαία ελληνική λύτρωση, δεν αφήνει αισιοδοξία, έχει όμως ανθρωπιά και πια ξέρεις ... όλα αυτά που συμβαίνουν δεν έχουν καμιά δικαιολογία, κανένα ελαφρυντικό.

Μπέττυ Ρούνη

Θέατρο του Νέου Κόσμου: 210 9212900